What a wonderfull world

Vroeg in de ochtend is het tijd om richting het busstation van Melaka te gaan. Tegen mij principes in pak ik een taxi aangezien ik de juiste bussen niet zie rijden. Op het busstation koop ik een kaartje richting Singapore.

Het is vroeg dag dus nog rustig in de bus. Ik praat wat met een Maleisier en binnen de kortste keren gaat het over drugs en rode lampjes. Nederland heeft een goede reputatie in het buitenland, we gebruiken allemaal drugs, lopen op klompen en tussen door fietsen we nog een beetje. Tijdens een tussenstop praat ik wat met een Frans stelletje over het invul formulier voor bij de grens. Vehicle number? No idea. Het zal wel loslopen.

De volgende stop is de douane van Maleisie. Bus uit, alle spullen mee, trapje op, stempeltje ophalen weer de bus in. 200 meter verder wordt dit proces nogmaals herhaald alleen bij de douane van Singapore. Stempel is binnen, alleen de bagage nog door de scanner. Prima, ik heb niks te verbergen. Op het moment dat ik mijn tassen weer op de rug wil doen, word ik uit de rij gehaald en meegenomen naar een apart hokje. Huh, wat, hoe, waarom? Er wordt verteld dat er iets in mijn bagage zit. Even schieten mij de beelden van gevangen in het buitenland te binnen. Ik ben gelukkig niet de enigste in het hokje, in het Engels ga ik een gesprek aan met mijn mede smokkelaar. Na een minuutje of 2 gaan we maar in het Nederlands verder, dat praat toch makkelijker.

De douanebeamtes zijn ondertussen druk bezig met bellen en invullen van papieren. Ond wordt duidelijk gemaakt dat er niks ernstigs aan de hand is, in onze tassem zaten wat spullen die aangegeven hadden moeten worden bij de douane en daar moet belasting over betaald worden. Na nog wat papieren ingevuld te hebben, een reprimande te hebben gekregen, de verschuldigde belasting plus een boete te hebben betaald (samen een eurotje of 10) worden we vrijgelaten. Een ervaring rijker en toch Singapore binnen gekomen.

Snel op zoek naar de bus die mij verder Singapore gaat brengen. De bus zie ik nergens staan. Mmmm..... klote. Het Franse stelletje zie ik staan en vertellen mij dat de bus er niet meer is. Zij hebben al een alternatief kunnen vinden en ik sluit mij bij hun aan. Voor 10 ringitt (totaal voor 3 personen) kunnen we de reis vervolgen. De bus bereikt zijn eindbestemming. Alleen geen idee waar ik nu ben. Met mijn bijbel in de hand probeer ik mijn locatie te bepalen. Dat lukt alleen niet. Tijd om een bank op te zoeken, geld pinnen en een taxi te pakken. De taxi brengt mij naar een busstation en vanuit daar ga ik op zoek naar een plek om te slapen.

De slaapplek is zo gevonden, kamertje op, wifi aan en opfrissen. In de whattsapp zie ik wat berichtjes van mijn personal tripadvisor Cindy. Berichtje terug sturen en meteen stromen de tips voor Singapore binnen. Bedankt nog daarvoor.

Het eerste wat ik doe is een metrokaart voor twee dagen aanschaffen en daarna de metro in. Goed geregeld daar, overzichtelijk en alles staat goed aangegeven (vergelijkbaar met de underground in London). De eerste ervaring in de metro is iets minder positief. De treinstellen zijn niet op mijn lengte berekend. Verschillende kopstoten aan ijzeren buizen zijn het resultaat. Het wordt dus een soort limbodansen door de metro heen voor mij. Hoort erbij als je in Azie reist.

De eerste stop is Chinatown. Goede keus, veel te zien en overal kraampjes met goed streetfood. Her en der probeer ik wat dingen. Smaakt allemaal prima. Het wordt tijd om richting Marina bay te gaan. Om 20:00 schijnt daar een mooie lichtshow te zijn. Metro in en metro uit en ik sta bij Marina bay. Een goed uitzicht over de skyline van Singapore. Om 20:00 uur start de show, heel tof. Water, licht en muziek zorgen voor een mooie combi. Het hoogtepunt van de show wordt bereikt op de klanken van "what a wonderfull world". Zeer toepasselijk.

Na nog wat sightseeing en een drankje wordt het tijd om het hostel op te zoeken. Met de metro ga ik richting station Litlle India. Uitstappen en op zoek naar herkenningspunten. Het probleem is dat alle hoge gebouwen op elkaar lijken. Op gevoel loop ik een kant op. De straatjes worden smaller, de steegjes onguurder en ik zie meer en meer politie verschijnen. Ondertussen ben ik al twintig minuten aan het lopen en begin het gevoel te krijgen dat ik aan het verdwalen ben. Nog een paar minuutjes lopen om het hostel op te zoeken en anders maar een taxi pakken. Iets verderop zie ik een taxi standplaats, om daar te komen moet ik nog 1 druk kruispunt over. Tijdens het wachten om over te steken zie ik opeens mijn hostel. Zachtjes zing ik: I was thinking to myself What a wonderfull world.